آیه ۷۷ سوره قصص، «وَابْتَغِ فیما آتاکَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْکَ وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْمُفْسِدینَ» موضوع نوشتار ما است
آیه شریفه چهار قدم را معرفی فرموده:
۱ - و با آنچه خدا عنایت نموده سراى آخرت را بجوى،
۲ - از داشته هایت غفلت مکن،
۳ - با همگان به بهترین روش تعامل کن همچنانکه خدا با شما چنین نموده،
۴ - در هیچ زمین و زمینه ای، باعث و عامل پیدایش و تقویت حس مسموم و منفی مباش.
قدم اول از نوع نیت، اندیشه و باور است و آن اینکه همیشه محور فکری و قلبی انسان رشد یافته، بهره های بزرگ از کمترین هاست، به این شکل که آدم دوراندیش در زندگی و همه معاشرت هایش با یک نیت مثبت و اندیشه خوب که "رنگ خدا" و انگیزه "خیرخواهی" دارد، ورود می کند؛ پس همه رفتارش متکی بر زیبایی ها شده و دارای آثار پایدار و لذت بخش می شود که همان برکات "جهان ابدی" همه ماست.
به این مهم، اینچنین اشارت مان نمود که در استفاده از همه داشته هایمان متوجه خدای مهربان و آینده ماندنی باشیم : «َ ابْتَغِ فیما آتاکَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ»
قدم دوم بر دنیای پر از زیبایی تاکید دارد. -به قول امام علی: عمر، جوانی، سلامت، نشاط، امکانات- پس همه در بین زیبایی ها هستیم، یکی کمی بیشتر و دیگری شاید کمتر، یکی در یک زیبایی و دیگری در نعمتی دیگر ...و چقدر منفی بین اند آنانکه که این زیبایی ها رانمی بینند!
جالب است؛ خدای زیبا و زیبا آفرین، کسانی که خود را از نعمت ها و بهره های دنیا محروم می کنند، توبیخ کرده که؛ «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَةَ اللَّهِ الَّتی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ...»(الأعراف/۳۲) چه کسی زیبایی های رزق پاکِ خدا را حرام اعلام می دارد؟! پس در حد امکانات؛ خوب بپوشیم، خوب میل کنیم، خوب رفت و آمد کنیم و خلاصه در یک کلمه ؛خوب زندگی کنیم و البته به دیگران هم بدهیم. (که درقدم بعدی می آید)
چه دلنشین است که می بینیم مثلا در دید و بازدید عید یا تفریح روز سیزده نوروز ؛ هم خانواده ای با ماشین گران قیمت در حرکت است و هم خانواده ای کوچک بر موتور با زنبیل آذوقه اش رهسپار شادی است.در این صورت به ندای آسمانی آسمانیان، گوش داده ایم که ؛ "وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا" ؛ و سهم خود را از دنیا فراموش مکن و از آن استفاده کن.(قصص/۷۷)
قدم سوم اشاره به نیکی در رفتار و سخن نسبت به همگان دارد، (مهمترین حرکت زیبای انسان فهیم و باشخصیت)چقدر و با چه کسی و چگونه؛ نیک و خوش رفتار و خوش سخن باشیم؟ همه پاسخ در این یک کلام جمع است که: ببین خدای مهربان با تو چقدر و چگونه مهربانی کرده-علامه طباطبائی گوید احسان خدا، بدون استحقاق و ضرورت است-شما هم چنین باش .
در دنباله آیه قصص فرمود: «وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللّه إِلَیْکَ»؛ و آنچنان که خدا به تو نیکى و احسان کرده، شما هم نیکى کن..
درجمع های خانوادگی مان؛ رعایت ادب و اخلاق را در نشستن ها و گفتن ها رعایت کنیم، به عنوان نمونه آدم؛ پرنگاه به صورت ها نباشیم، پر نشستن نباشیم، پرسخن با فرد همشنین و غفلت از دیگر حضار نباشیم، پرسخن با فرد یا جمع محفل خانوادگی نباشیم، وخلاصه همه جوره شخصیت تمام نمای ادب و اخلاق باشیم، انشاءالله
قدم چهارم درآیه سوره قصص: «وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ»؛ازهرچیزی که منشا فساد و تباهی وخرابی است دوری جوئیم.
در ارتباطات مان حدود شرع و عقل را رعایت کنیم. پشت پا نزدن به "حرام های خدا" نه تنها در عاقبت، سعادت را از آدمی سلب می کند، بلکه از همان لحظه که تخریب و تعدّی از انسان نسبت به حدود و مرزهای تعریف شده دین آغاز شود؛حال خوش و سلامت و امنیت روح و روان انسان را سلب کرده و آراستگی شخصیت آدمی را آلوده می کند و سرآغاز سختی خواهد شد.پس مواظبت بر"حلال وحرام، محرم و نامحرم" که آئین های آسمانی ما رابه آن فراخوانده، باشیم.
و به حکم عقل و خرد؛آدم باشخصیت از هر" پُزوتُفی" گریزان است. نه بر داشته های خود، "فخر فروشی" می کند، و نه بر داشته های دیگران "حسادت" می ورزد. همانطوریکه بر اساس شخصیتش؛ به اعتقادات دیگران در بحث های خانوادگی، اجتماعی و سیاسی، احترام می گذارد؛ اگردرمیان جمع، فردی با تفکر خاصی حضور داشته باشد، حتما از طرح هر موضوعی که بوی مقابله باایشان استفاده شود، پرهیزکرده و در برابر اندیشه مخالف، از زبان تلخ "نیش و کنایه ها" استفاده نمی کند.
اینها و مشابه شان مواردی است که بدون تردید اگر لحاظ نشود؛ بذر نامبارک "فساد و خرابی" را در روابط اجتماعی و خانوادگی بار ور می کند.
آیه شریفه چهار قدم را معرفی فرموده:
۱ - و با آنچه خدا عنایت نموده سراى آخرت را بجوى،
۲ - از داشته هایت غفلت مکن،
۳ - با همگان به بهترین روش تعامل کن همچنانکه خدا با شما چنین نموده،
۴ - در هیچ زمین و زمینه ای، باعث و عامل پیدایش و تقویت حس مسموم و منفی مباش.
قدم اول از نوع نیت، اندیشه و باور است و آن اینکه همیشه محور فکری و قلبی انسان رشد یافته، بهره های بزرگ از کمترین هاست، به این شکل که آدم دوراندیش در زندگی و همه معاشرت هایش با یک نیت مثبت و اندیشه خوب که "رنگ خدا" و انگیزه "خیرخواهی" دارد، ورود می کند؛ پس همه رفتارش متکی بر زیبایی ها شده و دارای آثار پایدار و لذت بخش می شود که همان برکات "جهان ابدی" همه ماست.
به این مهم، اینچنین اشارت مان نمود که در استفاده از همه داشته هایمان متوجه خدای مهربان و آینده ماندنی باشیم : «َ ابْتَغِ فیما آتاکَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ»
قدم دوم بر دنیای پر از زیبایی تاکید دارد. -به قول امام علی: عمر، جوانی، سلامت، نشاط، امکانات- پس همه در بین زیبایی ها هستیم، یکی کمی بیشتر و دیگری شاید کمتر، یکی در یک زیبایی و دیگری در نعمتی دیگر ...و چقدر منفی بین اند آنانکه که این زیبایی ها رانمی بینند!
جالب است؛ خدای زیبا و زیبا آفرین، کسانی که خود را از نعمت ها و بهره های دنیا محروم می کنند، توبیخ کرده که؛ «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَةَ اللَّهِ الَّتی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ...»(الأعراف/۳۲) چه کسی زیبایی های رزق پاکِ خدا را حرام اعلام می دارد؟! پس در حد امکانات؛ خوب بپوشیم، خوب میل کنیم، خوب رفت و آمد کنیم و خلاصه در یک کلمه ؛خوب زندگی کنیم و البته به دیگران هم بدهیم. (که درقدم بعدی می آید)
چه دلنشین است که می بینیم مثلا در دید و بازدید عید یا تفریح روز سیزده نوروز ؛ هم خانواده ای با ماشین گران قیمت در حرکت است و هم خانواده ای کوچک بر موتور با زنبیل آذوقه اش رهسپار شادی است.در این صورت به ندای آسمانی آسمانیان، گوش داده ایم که ؛ "وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا" ؛ و سهم خود را از دنیا فراموش مکن و از آن استفاده کن.(قصص/۷۷)
قدم سوم اشاره به نیکی در رفتار و سخن نسبت به همگان دارد، (مهمترین حرکت زیبای انسان فهیم و باشخصیت)چقدر و با چه کسی و چگونه؛ نیک و خوش رفتار و خوش سخن باشیم؟ همه پاسخ در این یک کلام جمع است که: ببین خدای مهربان با تو چقدر و چگونه مهربانی کرده-علامه طباطبائی گوید احسان خدا، بدون استحقاق و ضرورت است-شما هم چنین باش .
در دنباله آیه قصص فرمود: «وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللّه إِلَیْکَ»؛ و آنچنان که خدا به تو نیکى و احسان کرده، شما هم نیکى کن..
درجمع های خانوادگی مان؛ رعایت ادب و اخلاق را در نشستن ها و گفتن ها رعایت کنیم، به عنوان نمونه آدم؛ پرنگاه به صورت ها نباشیم، پر نشستن نباشیم، پرسخن با فرد همشنین و غفلت از دیگر حضار نباشیم، پرسخن با فرد یا جمع محفل خانوادگی نباشیم، وخلاصه همه جوره شخصیت تمام نمای ادب و اخلاق باشیم، انشاءالله
قدم چهارم درآیه سوره قصص: «وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ»؛ازهرچیزی که منشا فساد و تباهی وخرابی است دوری جوئیم.
در ارتباطات مان حدود شرع و عقل را رعایت کنیم. پشت پا نزدن به "حرام های خدا" نه تنها در عاقبت، سعادت را از آدمی سلب می کند، بلکه از همان لحظه که تخریب و تعدّی از انسان نسبت به حدود و مرزهای تعریف شده دین آغاز شود؛حال خوش و سلامت و امنیت روح و روان انسان را سلب کرده و آراستگی شخصیت آدمی را آلوده می کند و سرآغاز سختی خواهد شد.پس مواظبت بر"حلال وحرام، محرم و نامحرم" که آئین های آسمانی ما رابه آن فراخوانده، باشیم.
و به حکم عقل و خرد؛آدم باشخصیت از هر" پُزوتُفی" گریزان است. نه بر داشته های خود، "فخر فروشی" می کند، و نه بر داشته های دیگران "حسادت" می ورزد. همانطوریکه بر اساس شخصیتش؛ به اعتقادات دیگران در بحث های خانوادگی، اجتماعی و سیاسی، احترام می گذارد؛ اگردرمیان جمع، فردی با تفکر خاصی حضور داشته باشد، حتما از طرح هر موضوعی که بوی مقابله باایشان استفاده شود، پرهیزکرده و در برابر اندیشه مخالف، از زبان تلخ "نیش و کنایه ها" استفاده نمی کند.
اینها و مشابه شان مواردی است که بدون تردید اگر لحاظ نشود؛ بذر نامبارک "فساد و خرابی" را در روابط اجتماعی و خانوادگی بار ور می کند.
