محمدتقی فاضل میبدی
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را/
تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید:
درگذشت بزرگ مرد شرافت، نجابت، انسانیت، آزادگی و آزادیخواهی مرحوم حجةالاسلام والمسلمین حاج سید محمود دعایی، داغ سنگین و بار غمی بود که بر دل دوستان و جامعه فرهنگی و مطبوعاتی و هنری کشور برنشانید. این خسران جبران ناپذیر همه را به اندوه و ماتم فرو برد. سیره، سوابق، شجاعت و آزادگی، اخلاق ، پاک اندیشی و پاک زیستی دعایی الگویی بود که همگان را شیفته و شائق خود می ساخت. سال‌ها در عرصه مطبوعات و چند دوره در کسوت نمایندگی، او را از مسیر اعتدال و اخلاق، آزادگی و فروتنی بدور نساخت. در تکریم و تعظیم و اعزاز عالمان، متفکران، هنرمندان و اصحاب هنر و فکر و قلم، همواره شتاب می ورزید. از تنگ نظریها، تعصبها، جزم اندیشی ها و انجماد فکری بری و بیزار بود. هر کس در نخستین نشستی که با او می داشت، شیفته اخلاق و تواضع و بردباریش می گشت. حقیر در جلسات متعدد و مکرر در سفر و حضر با اونشسته بودم. در هر نشستی از لحاظ اخلاقی و خوش چهرگی نکته ای می آموختم، به خاطر نزدیکی و ارادتش به امام خمینی از نجف تا آخرین روزهای حیات صندوقی آکنده از خاطرات بود.
برخورد و مواجهه ای که با کارمندان و کارکنان موسسه اطلاعات داشت، همه را شیفته و شیدای خود ساخته بود. ایکاش چنین شیوه اخلاقی و چهره گشایی، روشن فکری و روشن ضمیری و پاک زیستی و حلم و مدارایی در میان روحانیون و سایر مسئولان و ارباب مطلوعات فراگیر میشد و قاعده می گشت و در نتیجه، خشک مغزیها، جزم اندیشها، تحقیر، تخریب و دشمن تراشیها از جامعه برکنده می شد. دعایی از فردوسی نیک آموخته بود:
بکوشیم تا رنجها کم کنیم/دل غمگنان شاد و خرم کنیم.
و از حافظ یاد گرفته بود:
درخت دوستی بنشان که کام دل ببار آرد/ نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد/
و از ناصرخسرو می دانست:
خلق همه یکسره نهال خدایند. هیچ نه برکن تو زین نهال و نه بشکن.
از خداوند علو درجات برای این نازنین مرد زنده در دلها آرزو می کنم.
♻️@majmaqomh
