.jpg)
توشة سیزدهم: فرمان راندن به درخواست و دست کشیدن از بخشش، هرگز!
بار خدایا، تو گفته‌ای و گفته‌ات و وعده‌ات راستین است که فرمودی، از فضل خدا خواهید که خدا به شما مهربان است. و این – ای سرورم – از ویژگی‌های تو نیست که به درخواست فرمان دهی و از بخشش فروگذاری. و تو به اهل کشورت با عطایا منت می‌بخشی و با لطف و مهربانیت بدانان مهر می‌ورزی.
« الهم انت القائل و قولک حق، و وعدک صدق، و اسئلواالله من فضله انّ الله کان بکم رحیمأً، و لیس من صفاتک یا سیدی ان تاًمر بالسوال و تمنع العطیهّ و انت المنّان بالعطیّات علی اهل مملکتک و العائد علیهم بتحنّن رأفتک »
خداوند متعال نسبت به بندگان مهربان است و همین مهربانی باعث می‌شود که از آنان بخواهد که از او چیزی بخواهند و دستان دعا را به سویش برکشند. و این برای وی زیبنده و پسندیده نیست که پس از درخواست بندگان، آنان را محروم سازد یا از انجام آنچه وعده‌اش را داده دریغ ورزد، با توجه به اینکه نه گنجینه‌های کرمش را پایانی است و نه خلف وعده شناخته شده است.
عشق و علاقه خداوند سبحان به رستگاری و هدایت انسانهایش از عشق و علاقه بندگان به فلاح و رستگاری خود است به گفتة شاعر:
عاشقان هر چند مشتاق جمال دلبرند دلبران بر عاشقان از عاشقان عاشق‌ترند
مولوی گوید:
هیچ عاشق، خود نباشد وصل جو که نه معشوقش بود جویای او
لیک عشق عاشقان تن زه کند عشق معشوقان خوش و فربه کند (مثنوی معنوی، دفتر چهارم)
